Miód spadziowy

• Miód spadziowy powstaje ze spadzi, czyli soków roślin.

Opis ogólny miodu: Miód ze spadzi liściastej pszczoły pozyskują najczęściej ze spadzi takich drzew jak: topola, brzoza, klon, lipa, akacja, dąb, osika, wierzba, buk, jawor, leszczyna, głóg, a także śliwa i czereśnia. Ta odmiana miodu w Polsce występuje rzadko i pochodzi głównie ze spadzi topoli, lipy i brzozy. Należy dodać, że pszczoły mogą pozyskiwać ten rodzaj miodu także z wydzieliny zwanej rosą miodową, wytwarzanej przez różne rośliny zielne, głównie zboża i trawy, a także przez drzewa owocowe. Pożytek spadziowy często uzupełnia pożytki nektarowe, zwłaszcza wtedy, gdy istnieją warunki pogodowe, sprzyjające powstawaniu spadzi. Jest on korzystny także wówczas, gdy suche lato nie zapewnia pszczołom odpowiedniej ilości nektaru. Owady wytwarzające spadź wydzielają ją szczególnie obficie podczas upalnych dni lata i suchej jesieni. W tych warunkach, owady pasożytujące na liściach i młodych pędach drzew, intensywnie rozmnażają się i pokrywają ich powierzchnię kropelkami spadzi. Dla przykładu: z jednego hektara lasu dębowego pszczoły mogą zebrać od 350 do 400 kg spadzi.

Miód spadziowy ma bardzo korzystne właściwości zdrowotne:
• stosowany jest na dolegliwości dróg oddechowych;
• działa antyseptycznie, przeciwzapalnie oraz wykrztuśne, co dobrze wpływa na przeziębienia i poważniejsze choroby, jak zapalenie płuc;
• dobroczynnie wpływa na serce i układ krwionośny;
• ma działanie przeciwmiażdżycowe;
• używany jest również na schorzenia stawów i układu nerwowego;
• stosowany w chorobach skóry.


Charakterystyka miodu spadziowego:
• najczęściej ma kolor ciemny z odcieniem zielonkawym (w przypadku spadzi iglastej) lub ciemno żółtawym (w przypadku spadzi liściastej);
• jest gęstszy od miodu nektarowego;
• ma mało słodki, łagodny i lekko żywiczny smak, nieco gorzkawy;
• ma słaby, lekko korzenny lub żywiczny aromat;
• krystalizuje wolno, w grudkach, drobno lub średnioziarniście.